Een van de mooiste albums uit de geschiedenis op het gebied van wat tegenwoordig gebundeld gaat onder de verzamelnaam Americana is ongetwijfeld Shameless Love van Eric Taylor. ’t Is geen country, geen folk, wellicht nog het meeste een singer songwriter plaat. Hoe of de naam ook luidt, mooi is het in ieder geval. Op 2 van de basistracks van deze plaat uit 1981 treffen we bovendien Gurf Morlix aan, als bassist. Als losstaand gegeven niet zo opmerkelijk, en al helemaal niet wanneer je jezelf gaat verdiepen in de loopbaan van deze artiest. Het besef dat deze muzikant aan zoveel monumentale albums heeft meegewerkt is duizelingwekkend te noemen. Voorwaar geen “kleintje” in deze wereld. Een weg die stap voor stap genomen is, en momenteel steeds verder lijkt te cumuleren.

Hij is een veelgevraagde producer, waardoor het opmerkelijk genoemd mag worden dat hij überhaupt nog tijd vindt voor eigen materiaal. Voordat Gurf bekend werd als solo artiest met Toad of Titicaca, had hij al een enorme reputatie opgebouwd onder zijn vrienden, en dan voornamelijk rondom Austin. Gurf is in dit vak gegroeid (figuurlijk), en vervult daar tegenwoordig een vooraanstaande positie. Collega artiesten verdringen zich om met hem te mogen samenwerken. Daarnaast zal zijn sympathieke inslag mede debet zijn aan de reden waarom hij zo geliefd is. Patty Griffin zingt mee op deze laatste CD, en niet zo zuinig ook.

Gurf maakt waar wat je van hem verwacht. Zo ook weer met Last Exit to Happyland. Ik was er sinds zijn debuut plaat even tussenuit geweest, en was hem als soloartiest kwijtgeraakt, maar wanneer ik zijn zeldzaam sterke CD beluister, moet ik mijzelf toch nodig afvagen: “Waarom?”. Last Exit to Happyland barst werkelijk uit zijn voegen wat betreft de veelzijdigheid aan ideeën, anderzijds klinkt de plaat als een eenduidig geheel. Net als de laatste CD van Buddy & Julie Miller – Written in Chalk (waarop Gurf eveneens een bijdrage verleent ! - zie previous cd reviews) ) is dit album ook eentje die alleszins waar biedt voor zijn geld, zowel qua muzikaliteit als de zeer persoonlijk getinte verhalen verscholen in de teksten. Dit is geen Amerikaan die hoog van de toren blaast, maar iemand die innemend is, zich zijn sterfelijkheid realiseert, en bovenal geniet van zijn bestaan als muzikant. Dat deze liefde voor de muziek aanwezig is komt uit ieder porie van deze plaat, die teveel muzikale hoogtepunten kent om op te noemen. Had Gurf een tijdje uit het oog verloren, een fout die ik niet nog eens zal maken. Heb al zeer veel mooie cd’s gehoord dit jaar, en dit is er zeer beslist een van.